martes, 1 de marzo de 2016

UMBERTO ECO

O Abeto da alameda está triste porque morreu Umberto Eco.

Aínda que non sabemos se habería correspondencia, o abeto di que el  era unha persoa que amaba a beleza, digna, sofisticada, temperamental, testana, un pouco egoísta, preocupada polos seus; modesta e ambiciosa; intelixente e traballadora; insatisfeito no terreo amoroso e con moitos amigos e inimigos, e sobre todo leal nas súas relacións persoais.


Como argalleir@s das letras queremos dicirlle que sempre estará con nós e que coidaremos o abeto máis que nunca. 


Vai a nosa lembranza, mestre. Que saibas que "No pocas veces ha sido hermoso soñar a vuestro lado."

Gozade con este fragmento de  BAUDOLINO e animádevos a lelo. 

No episodido 38 “ Baudolino a capítulo”
[...]
Baudolino fue a recoger su relicario, sacó el Greal, se lo enseñó a los demás, como se hace con una hostia consagrada. Dijo sólo:
-          ¿Alguno de vosostros abriga alguna pretensión?
-          Baudolino –dijo Boron, sin conseguir todavía tener quietas las manos-, esta noche he vivido más que todos los años que hemos pasado juntos. Desde luego no es culpa tuya, pero algo se ha roto entre nosotros, entre tú y yo, entre Kyot y yo, y entre el Boidi y yo. Hace poco, aun por pocos instantes, cada uno de nosotros ha deseado ardientemente que el culpable fuera el otro, para poner fin a una pesadilla. Esto ya no es amistad. Después de la caída de Pndapetzim, hemos seguido juntos sólo por casualidad. Lo que nos unía era la búsqueda del objeto que tienes en la mano. La búsqueda digo, no el objeto. Ahora sé que el objeto había estado siempre con nosotros, y ello no nos ha impedido correr más de una vez hacia nuestra ruina. Esta noche he entendido que yo no debo poseer el Greal, ni dárselo a nadie, sólo mantener viva la llama de su búsqueda. Así pues, quédate con esa escudilla, que tiene el poder de arrastrar a los hombres sólo cuando no se la encuentra. Yo me voy. Si puedo salir de la ciudad, lo haré cuanto antes, y empezaré a escribir sobre el Greal, y en mi relato estará mi único poder. Escribiré de caballeros mejores que nosotros, y los que me lean soñarán la pureza, y no nuestras miserias. Adiós a todos, amigos míos que habéis sobrevivido. No pocas veces ha sido hermoso soñar a vuestro lado.
[...]

No hay comentarios: